Bireyin izdüşümünden, toplumun dışa vurumuna kadar yeterince sevebiliyor muyuz hayatı, elele tutuşup koşan çocuklar gibi? Onlar kadar pek sevemiyoruz galiba! Biz yetişkinler hayatın kabusları olduğunu da biliyoruz çünkü, yaşadıklarımızdan edindiğimiz deneyimlerimiz sayesinde!

Bir cami avlusunda bir ürperişle ansızın herşey bitiverir bir gün! 
Ya da bir rüzgar çıkar, sert bir rüzgar. 
Alıp, unutuluşlara varan bir yolculuğa doğru savurur bizi, gazellenmiş yapraklar gibi...

Ama sorulacak sorular olmalı mutlaka. 
Yaşama dair. 
Ve yitirilmiş sevgiler adına, insan olmak adına! 
Hem de kaç kere. 
 
Ne yaparsak yapalım, yalnızlığın çoğalmasıdır bu...
Korku ve ürpertiyle yaşamak; suyun üstündeki bir tahta parçası gibi sürükler insanı dalgaların insafında. 
Sevgi ve umut ile, böylesi bir heyecanla yaşamaksa; avuç içlerinde çiçek yetiştirmek gibi bir şey...