yakamoz

Hep özlemle beklenen, yalnızca insanların değil, doğadaki tüm canlıların da sevgilisi olan bir mevsimdir bahar. 
Doğanın yeniden dirilişi, kendini yenilemesi yaşanır her baharda. Bu yüzden aylardır toprağın altında sabırla bekleyen minik tohumun bu mevsimde yemyeşil bir sevinç çigligi olarak yeryüzüne fışkırması gibi, bir mutluluk rüzgarının dalgası sarar tüm gönülleri.
Çünkü bir sevda mevsimidir de bahar...

Doğanın bütün güzelliklerini en cömert bir biçimde sunduğu yerdir Kasaba. Doğanın tüm cömertliği ile Anadolu’nun cennet bir köşesine çevirdigi topraklar buradadır. Burası, “vadedilmiş topraklar”.

“Vadedilmiş” ya da “bağışlanmış topraklar” deyiminin bir karşilığı da “cennet”tir. Evet, çagristirdigi anlama uygun şekilde, tam anlamıyla bir cennet gibidir bu yöre. Cömert ve verimi bol olan bereketli topraklara sahip bu yörenin insanı da çok sevmiştir toprağı. 

O toprak ki; bire bin veren bereketiyle hep yüzünü güldürmüştür kendisine sevdalanan insanının. Verimi, bekeketi bol olan, cömertliği ile çaglari doyuran şu toprak. Yaşama kucak açtığı gibi, ölümlerde de kucak açan, bağrına basan şefkatli bir ana gibi olan toprak. Ya da Toprak Ana. Ya da Aşık Veysel’in dediği gibi, insanın “en sadık yari kara toprak”...

"Vadedilmiş topraklar"ın, Kasaba’nın toprağının bereketini anlatıp dillendirmeye ise kelimeler yetmiyor. Çiftçinin yüzünü güldüren bereketinin yanı sıra, insanlara sımsıcak yuva sunan bereketiyle de ünlüdür bu yörenin toprağı. Tarıma elverişliliğinin yanında, tuğla ve kiremit işlerinde de bir hammadde olarak kullanılacak denli çok yönlü bereketi olan son derece kıymetli bir hazine gibidir Kasaba toprağı. Duvarlara tuğla, çatilara kiremit olur da, sımsıcak bir yuva olarak sarıp sarmalar, kucaklar insanları Kasaba’nın toprağı...

Evet, Kasaba, Anadolu’nun en cennet mekanlarından biri. Doğanın en cömert davrandığı bir yöre. Bu yöreyi salkım söğütlerle, ulu çinarlarla süsleyen doğa, bu ağaçları Kasaba toprağına sunarken, bu bereketli topraklardan gökyüzüne doğru dimdik gövdeleriyle vakur bir şekilde yükselen ağaçların her biri de, Kasaba’ya yerleşmiş doğanın en mağrur askerleri gibidir adeta...

Ama bahar gelmedi o yıl Kasaba’ya...
Takvimler 1919 yılını gösteriyordu...
Aylardan Mayıs’tı...

Oysa herşey hazırlanmıştı bahar için... İnsanlar rengarenk giysileriyle, hayvanlar henüz yeni doğmuş yavrularıyla, tüm ağaç ve bitkiler de, kendi tavırlarınca, rengarenk bir çiçek çaglayaniyla hazırdı bahara. Ağaçlar, yemyeşil dallarıyla Kasaba’da baharı karşilamaya çoktan hazırlanmış. Ve yaz günlerinde serinlemek umuduyla kendilerine sığınacak Kasaba insanlarına gölgeler sunmaya da daha şimdiden gönüllüler...

Yeryüzündeki herhangi bir prensten bile daha soyludur her bir ağaç. Sanki kendileri de bunun bilincindeymişçesine, doğanın mağrur askerleri gibi dört bir yandan dimdik kuşatmışlardır Kasaba’yı... 
Bir de, doğanın mağrur askerleri olmanın yanı sıra, her bahar mevsiminde yaşanan pek çok sevdanın da dilsiz ve sessiz tanıkları gibidirler. Ama yine de, gövdelerine kazınmış isimler yüzünden ele verirler sevdalıları...

Ama... Aşikların bu mevsimde bir başka tanığı daha var ağaçlardan başka. Hem de minicik bir tanık. Üstelik ele vermez hiç bir sevdalıyı. Hatta, sevdalıların suç ortağı bile denilebilir onun için, sevdalanmak suç ise eğer... Minicikliğine karşin kimseyi ele vermez ama, asla yalan da söylemez!

Küçücük bir çiçektir bu tanık. Üstelik arsızdır da. Hem de öylesine arsızdır ki, nerede hafif bir nem ve yeşillik bulsa, orada bitiverir hemen. Her bahar öncesinde ilk önce o selamlar insanları, bembeyaz taç yapraklarıyla, sanki kendi gizemli tanıklığına da hazırlanmış gibi. 

Ve insanlar ilk önce ondan alır baharın haberini. 
Çünkü asla yalan söylemez bu çiçek...
Doğayı taçlandıran bir umut çiçeğidir o...

Bembeyaz taç yapraklarıyla doğayı süslerken, tüm sevdalılara hem ortaklık, hem de tanıklık eden bu minik ve arsız çiçeğin adı ise: Papatya!

Kasaba’nın cömert ve bereketli toprağında en bol ve sıkça bitiveren çiçektir papatya. Güneşin ışıklarını doğaya cömertçe sunmaya başlayıp, daha fazla ısıtmaya yöneldiği daha ilk günlerde, sadece kırlarda, dağlarda, bayırlarda, bağlarda değil, Kasaba’nın sokaklarında, bir evin hafif nemli bir köşesinde ya da bir kaldırım dibinde bile hemen ve arsızca, bembeyaz bir sevinç yumağı olup selamlar insanları...
 
Ve en sevilen kır çiçegidir papatya. Küçükler annelerine, ögretmenlerine kucak kucak taşir, genç kızlar demet demet örüp saçlarına taç yaparlar. Sevdalılar da fal bakarlar... Çünkü asla yalan söylemez papatyalar...

Toprağı süslediği kadar, insanları ve sevdalıları da taçlandırır bu umut çiçegi. Kiminin karşilık aradığı aşkına umut, kiminin bulup da kaybetmek istemediği sevgisine güvence olur. Değdiği her ele adeta sihirli bir güç veren, saflığın, temizliğin sembolüdür papatya...

Üzerinde belki de gözle görülmeyen binlerce minicik canlının yürüyüp, hayat iksirini içtiği papatyalar, bazen nazlı bir can elinden toprağa da sevgi aşilar. Bomboş kırları süslerken, yüreklere de sevda ve umut döker papatyalar...  

O arsız papatya ki; bembeyaz yapraklarının yüreklere saldığı duygularla nice fallar için sevdalılara sunar kendini: “Seviyor... Sevmiyor... Seviyor... Sevmiyor... Seviyor... Sevmiyor...” Sanki nice “seviyor-sevmiyor”lara açılmıştır bu arsız çiçegin taç yaprakları.   
 
Sevgililer, “en çok sevdiğim çiçek” derler, bu bembeyaz güzellik için. Doğanın toprağa bembeyaz bir armağan diye sunduğu bu çiçek, aşklara ve aşiklara da doğadan bir armağan diye sunulmuş gibidir. Aşiklar da, doğanın kendilerine sunduğu bu armağanı, belki renginin simgelediği saflığından dolayı, duygularına ortak, aşklarına tanık edivermişler hemen. Çünkü papatyalar yalan söylemez asla. Yalan söylemek doğasında yoktur onun. O papatya ki; saflığın da simgesi. Ve bu yüzden tüm aşkların da tanığı...

"Seviyor, sevmiyor” denkleminin hep birincisini müjdeler papatya. Olmazsa, “sevmiyor-seviyor” diye başlanır. O zaman yine aşklara olumlu karşilık verir, aşiklara umut olur papatya. 

Doğallığın ve zerafetin de simgesidir papatya. Mevsimin belki de en güzel süsü. Çogunluk baharın ilk müjdesini de ondan alır insanlar. Arsız bir çiçektir çünkü, nerede hafif bir nem bulsa hemen orada bitiverir. Acelesi mi? Belki de aşiklara tanık olmayı çok sevmesinden...

Ama o yıl baharı hiç yaşayamadı Kasaba! 
Güneşin tutulduğu bir bahardı o yıl! 
Yine papatyadan aldılar haberi. Papatyalar yalan söylemez çünkü...
Aylardan Mayıs’tı. 1919 yılının Mayıs’ı. 
Ve günlerden 29 Mayıs Perşembe...

O sabah biraz şaşkındı papatya. Tedirgindi. 
Şafağın doğması gereken saatte, gün ağarmıyordu hala.
 Güneş ortalıkta yoktu. Sanki tutulmuştu...
O sabah gerine gerine, aşikların fallarına bakmak için doğrulup günü selamlamaya hazırlanırken, bir hayli tedirgin uyandı papatya. 
Gün karanlık doğuyordu adeta. Aşikların aşklarına o gün tanıklık edemeyeceğini düşündü bir an. Hüzünle ürperdi. 
Ama karanlığa inat, yine de doğrulmak istedi aniden...
Ama doğrulamadı... 
Çünkü aniden...
Aniden iki büklüm oluverdi. 
Kırılan belinin verdiği korkunç acıyla. Toprağa boylu boyunca seriliverdi ve bir daha da doğrulamadı. Kırılmış, ezilmişti papatya. Saflığın simgesi ve aşikların da fallarına açılan o bembeyaz taç yaprakları kirlendi, bir kelebeğin kanadındaki pullar gibi dağılıp karışıverdi toprakla.

O gün güneş doğmadı Kasaba’da, o yıl bahar yaşanmadı. 
Güneşin tutulduğu bir bahardı yaşanan Kasaba’da, 1919 Mayısı’nda.
Doğa da papatyadan aldı ilk haberi. Şimdi ölmek üzere olan papatyadan. 
Papatyalar hiç yalan söylemezdi çünkü. 
Doğarken de, yaşarken de, ölürken de...
O papatya ki; bembeyaz taç yapraklarıyla saflığın ve temizliğin simgesi. 
Doğallığın ve zerafetin de...  

Papatyanın acımasız ve zalimce belini kırıp, boylu boyunca toprağa gömüp ezen; hoyrat bir çizmeydi...
Bir asker çizmesi... 
Bir Yunan askerinin çizmesi...       
İşgalci bir asker çizmesi...
Ve şimdi o, dertli papatya!

O güne dek, hep aşklar için umut olan, sevdalıların fallarına bakan, aşikların sevdalarına tanık olan papatya, şimdi bir de onların yaşayacakları zulümlere, işkencelere, katliamlara ve ölümlerine mi tanıklık edecekti?
“İşte buna dayanamam!” diye düşündü. 
Ve böyle korkunç bir şey için artık canlı bir tanık olmayacağı için de mutluluk içinde verdi son nefesini.

O sabah güneş doğmadı Kasaba’da. 
O sabah güneşin tutulduğu bir bahar başladı. 
Kasaba için karanlık günlerin başlangıcıydı o sabah. 
Ve doğa, o kara günün ilk haberini yine papatyadan aldı. 
Baharın olduğu gibi, kara günlerin de ilk haberini papatya vermişti. 
Aşklara tanıklık ettiği gibi, savaşin da tanığı olmuştu papatya. 
Ama aşklar için yaşayan, savaş için ölü bir tanık...

Ve Kasaba, papatyanın öldügü o gün karanlığa gömüldü. 
Papatyalar asla yalan söylemez çünkü. 
Doğarken de...
Yaşarken de...
Ölürken de...

 Geri dön

Sonraki öykü

Ana Sayfa